Nieuwsbrief mei 2005 deel 2

Nieuwsbrief mei 2005 deel II

Artikel in “Vriendin” mei 2005

“Het avontuur, het onbekende lokt weer”

Vanessa is half april geïnterviewd door het blad Vriendin, hieronder de volledige tekst:

“Tot mijn negentiende heb ik in Italië gewoond, in Verona. Dat is een prachtstad, vol sfeer en oude cultuur. Mijn moeder komt oorspronkelijk uit Indonesië, maar woonde vanaf haar twaalfde in Nederland. Als jonge vrouw werd ze verliefd op een Italiaanse man. Hij was een echte Don Juan, tot zij zijn hart stal. Ze gingen in Italië wonen en kregen samen drie kinderen: mijn zus, mijn broertje en mij. Mijn moeder heeft geprobeerd om ons tweetalig op te voeden, maar dat lukte niet. Zelf sprak ze nog niet zo goed Italiaans en het was voor haar heel leerzaam juist van ons te Ieren. Dus het Nederlands schoot erbij in. ”
Van kinds af aan ben ik gefascineerd geweest door andere culturen. Ik vond het dan ook altijd te gek om naar Nederland te gaan. Op mijn negentiende droomde ik ervan om te studeren in Cambridge. Maar dat zag mijn vader niet zitten. Zijn dochter in haar eentje naar Engeland, dat was uitgesloten! Naar Nederland mocht ik wel, omdat ik dan bij mijn tante zou gaan wonen. Ik ben vertrokken met het plan hier een halfjaar de taal te Ieren. Dat zou me erg van pas komen als ik zou gaan werken in het toerisme, want dat was mijn toekomstdroom. Het liep even wat anders, want hier in Nederland vond ik het zó leuk, dat ik niet meer weg wilde. De Nederlandse taal ging me gelukkig vrij snel goed af. Mijn tante heeft me daar veel bij geholpen. Die sprak vanaf het begin af aan alleen maar Nederlands tegen me.”

“Na een jaar ben ik op mezelf gaan wonen en ook dat was heerlijk. In Italië had dat niet gekund. Daar is het gebruikelijk dat je thuis blijft wonen totdat je trouwt. Ik zag meer verschillen met Italië. In Nederland vond ik de mensen veel vrijer. En het multiculturele vond ik ook leuk.
Ik volgde een toeristische opleiding en had verschillende banen. Natuurlijk vloog ik regelmatig naar Italië. Gelukkig is de band met mijn familie altijd heel goed gebleven, ondanks de afstand. Na een jaar of vier besloot ik toch terug naar mijn geboorteland te gaan. Ik was al bezig met het schrijven van sollicitatiebrieven, maar toen kwam ik mijn huidige vriend tegen. Tegen mijn moeder, die zich al verheugde op mijn terugkomst, moest ik zeggen: ‘Oeps, ik blijf toch nog even!’ Met mijn vriend ging het zo goed, dat ‘even’ voorgoed werd. Tenminste… dat was de bedoeling. Maar toen kregen mijn vriend en ik een kindje, Shaila, nu twee jaar geleden. En bedachten we dat we haar graag veel ruimte wilden geven, veel zonnige dagen en mooie natuur. In Den Haag, waar we wonen, kunnen we haar dat niet bieden. Langzaam ontstond het plan om ergens anders heen te gaan. Naar Italië, bijvoorbeeld. Vooral mijn vriend was enthousiast. Het duurde even voordat hij mij overtuigd had, maar toen begon het ook bij mij te kriebelen. Het avontuur, het onbekende lokt weer! Want we gaan niet naar Verona, maar naar een heel andere streek van Italië, circa 600 km lager: naar Le Marche aan de Adriatische kust. Het is daar heel mooi en rustig. We willen er een groot, landelijk huis kopen met een fruitgaard erbij. Daar beginnen we een bed & breakfast en later willen we ook een minicamping opzetten. Wij verheugen ons er enorm op:’

“Natuurlijk wordt het spannend, want of het allemaal zal lopen zoals we willen, is natuurlijk onzeker. Maar ik heb er wel vertrouwen in. We gaan ons zowel op Nederlandse als Italiaanse toeristen richten. En ik spreek de taal, dus dat scheelt. Bij het bedrijf waar ik nu werk is een reorganisatie gaande, dus de zekerheid die ik in Nederland heb, is ook maar betrekkelijk.
We gaan er helemaal voor! Ons huis in Nederland staat te koop. We hebben vrijwel alle dagen kijkers over de vloer. Zodra het is verkocht, gaan we daadwerkelijk stappen ondernemen. We hebben al wat huizen op het oog. Ik denk dat het in totaal nog een halfjaartje gaat duren voordat we echt aan ons nieuwe leven kunnen beginnen. Natuurlijk zal ik Nederland wel missen. Ik heb dit land voorgoed in mijn hart gesloten, al vind ik wel dat de mensen tegenwoordig wat materialistischer zijn dan vroeger. Het leven is iets harder geworden, maar dat zal vast door de economische ontwikkelingen komen. Maar ook al ga ik hier nu weg, ik zal mij altijd half-Italiaans, half-Nederlands blijven voelen!”

 

Geplaatst in Nieuwsbrieven Villa Bussola.
Peter van Diessen

Peter van Diessen

Hoi, mijn naam is Peter. Ik ben jullie gastheer. Samen met Vanessa heb ik in 2007 Villa Bussola opgezet.

Geef een reactie